Uçurtma: Positano 💕

Bugün, uzun zamandan beri ilgi alanımda olan ve fotoğraflarını gördüğümde "keşke şimdi orada olsam" diye iç geçirdiğim bir tatil cennetine gidiyoruz. Positano' ya. 💃💃💃

İtalya' nın Campania bölgesinde, Amalfi kıyılarında yer alan Positano, yirminci yüzyılın başlarında fakir bir balıkçı kasabasıydı. Positano' nun kaderini özellikle 1953 yılı Mayıs ayında Harper's Bazaar dergisinde yayınlanan John Steinbeck' in bir yazısı degiştirdi. Yazı yayınlandıktan sonra bu fakir balıkçı kasabası çok sayıda turist çekmeye başladı. Ve bugün sosyetenin en gözde mekanlarından biri. Bizim Positano' ya yolculuğumuz ise, Sorrento' nun merkezinden kalkan SİTA otobüsünün sağ tarafında yerimizi aldığımızda başladı. Gelmeden önce okumuştum: Eğer Sorrento' dan Amalfi ve Positano' ya gidecekseniz otobüsün sağ tarafında oturun - yol boyunca inanılmaz manzaralar göreceksiniz diyordu. Ve öyle de oldu.

Öncelikle belirtmek isterim ki yemyeşil bir yer. Buralarda düz yolda gittiğiniz çok az. Genelde ya sürekli tırmanıyorsunuz, ya sürekli alçalıyorsunuz ve Positano' ya giderken sürekli tırmandık. O yollarda ilerlemek gerçekten yetenek ve cesaret işi. Yolları o kadar dar - o kadar virajlı ve o kadar yüksektesiniz ki. Arabalar resmen dağ keçileri gibi tırmanıyordu. Denizden 370 metre yüksekliğe kadar yükseldik yüreğimiz ağzımızda. Ama benimki korkudan değil, adrenalin ve gördüğüm manzaraların etkisiyle hızlanan bir yürek çarpıntısı💓 Yükseldikçe görüş açınız daha genişliyor - resmin bütününü görüyorsunuz ve renklerin dansına aşık oluyorsunuz 💙💚

45 dakikalık görsel şölen eşliğinde geçen yolculuğumuzun sonunda otobüs bizi tepedeki ilk durakta bıraktı. ( Positano da 2 durak var. Birinci durak en iyi seçenek) . Orada bir ok işareti bize gideceğimiz yönü - Positano ' yu gösteriyordu ve Positano öyle tatlı bir konumdaydı ki ! İşte, fotograflarda gördüğüm yer burası, dedim. Bir cennetin ortasına, ama bir uçurumun kenarına bırakılmış gibi hissettim kendimi. Başımı kaldırdığımda göz alabildiğince dağlar, aşağı doğru baktığımda deli güzel bir manzara. Evler renk renk dizilmiş dik yamaçlara. Öyle olmadık yerlerde duruyorlar ki, insan o binalar oraya nasıl kondurulmuş diye düşünmeden- şaşırmadan - hayran kalmadan öylece geçemiyor. ( Daha sonra ziyaret ettiğim yerlerde de göreceğim ki; Amalfi kıyılarında her yer şaşırtıcı- her yer ilginç- her yer renk renk)

Positano' ya girişse ayrı bir tatlı. Tek yön bir yolun başındasınız, aşağıda görünen muhteşemliğe doğru ilerlemekten başka yapacak işiniz yok. Kafanızı boşaltın ve çıkarın telefonları- fotoğraf makinalarını. Bol bol fotoğraf çekin ve anın tadını çıkarın. Yollara dikkat edeyim, dönüşte karıştırmayayım gibi sorunlar yok. Bırakın kendinizi rampa aşağı. Hiçbir şekilde kaybolma riskiniz yok, çünkü gidecek başka bir yol yok.

Positano' nun sokakları sakin ve öyle huzurlu ki. Buralarda trafikten kaynaklanan kargaşa, keşmekeş yok, zira Positano' nun merkezine tur otobüsü, büyük araç vb. girmesi yasak. Zaten o yolu içinize sindiremeden araçla gitmenin de bir anlamı yok. Sadece küçük binek araçları ve vespalar var. Konu İtalya olunca vespasız olmaz tabi🏍 Ayrıca hiç o kadar küçük aracı bir arada görmemiştim. Sanki İtalyanlara ve İtalya' nın sokaklarına özgü, özel üretim yapılmışlar.

O daracık sokaklardan yürüyerek ortalama 2 km. yolu inerken , gerçek dünyayla bağlantınız kopuyor sanki. Solunuzda yol boyu serpiştirilmiş çok şirin, güzel manzaralı restoran, cafe & barlar- sağınızda her bir dönemeçte farklı açılardan gördüğünüz deniz manzarası ve üst üste sıralanan renk renk evler. Yürüdükçe huzuru buluyorsunuz, huzuru buldukça keyifleniyorsunuz. Çocuklar gibi ara ara küçük sevinç çığlıkları atan kıpır kıpır bir yürekle ve selfie çubuğuyla kendimizi bol bol fotoğraflayarak iniyorduk aşağıya.

Ve şimdi de sahilde, yukarıda otobüsten indiğimizde gördüğümüz o müthiş manzaranın odak noktasındaydık. Bu defa kafamızı kaldırdığımızda dik yamaçlara serpiştirilmiş renk renk evleri ile bize tepeden bakan bir Positano gördük. Bir an düşündüm, Positano' mu bana tepeden bakmalı, ben mi Positano'ya. Kısa bir tereddüt sonrası ben yukarıda olmaya karar verdim. Orada olmak daha keyifliydi. Özgürlük hissi, uçma hissi, uçurtma olma hissi👌 İlaveten; sıcağı hiç sevmem ve sahil inanılmaz sıcaktı. Oysa yukarıda herşey uçuş uçuştu.

Sıcak nedeniyle sahil kısmında çok kalmadık. Daha iç kısımlarda dolaştık. Küçük mağazalarına girip çıktık. Bir şeyler içtik ve aynı yoldan dönüşe geçtik. Karnımız çok acıkmıştı ve aşağı inerken gözümüze kestirdiğimiz buranın en güzel manzaralarından birine sahip şirin bir restoranda, " da Gabrisa" da yemeğimizi yemek üzere yerimizi aldık. Manzara, ortam, sukunet, yemek & fiyatlar. Herşey o kadar keyifliydi ki... İtalyanların ünlü sözlerinden" Hiçbir şey yapmamanın keyfi" sözünü neden söylediklerini bir kez daha anlamış oldum.

Güney İtalya' ya geldiğimden beri fiyatlar beni bir hayli şaşırtıyor. Positano' da beni şaşırttı. Düşünün Bodrum' da, böyle güzel manzaraya sahip hit bir restoranda 2 kişi yemek ve içecek tükettiğinizi. Ne kadar hesap gelir ? Dünya jet sosyetesinin mekanlarından biri olan böyle bir yerde 2 ana yemek & bira & içecek 39 Euro. Yemeğimizi yedikten sonra Sorrento' ya dönmek üzere otobüs durağımızın yolunu tuttuk. Durak dediğimiz de, öyle bildiğimiz duraklardan değil. Aşağıda da göreceğiniz gibi ☺

Tepeden son kez bu güzel tatil cennetine baktık. Gecesi de nasıl farklı bir güzellikte olurdu kimbilir. Bizim bilemeyeceğimiz kesindi zira geç olmadan Sorrento' ya dönmemiz gerekiyordu. Bu defa otobüsün sol tarafında yerimizi aldık ve hafızada bir sürü keyifli anı, telefonda bir çok güzel fotoğrafla Positano' dan ayrıldık 😔

Yaşadığım anların hazzı bende kalsın - fotograflar paylaşılsın...

Buyrun ⤵

Yakında Ravello' da buluşmak üzere 🙌